Jongeren aan het woord: Geëngageerd tegen VGV!

Diariou Sow, voorzitter van GAMS België, opende het evenement door eraan te herinneren dat vrouwelijke genitale verminking (VGV) een complex en gevoelig onderwerp is, omdat het raakt aan culturele waarden. Deze praktijk gaat verder dan alleen sociale druk, het raakt de identiteit van individuen zelf, legt Diariou uit. “Vanavond geven we het woord aan de jongeren!” sloot ze af, waarbij ze het cruciale belang van jongeren benadrukte om VGV te stoppen.

De stem van de jeugd

Alle sprekers namen vervolgens plaats voor het rondetafelgesprek. Het aanwezige publiek in de zaal weerspiegelde het thema van het evenement: jonge mensen, studenten.

Hassanatou opende de ronde door aan onze sprekers te vragen wanneer ze zich bewust werden van wat genitale verminking was.

Aminata neemt het woord en vertelt hoe ze op 10-jarige leeftijd haar moeder hoorde praten over dit onderwerp met anderen, zonder dat ze de betekenis van die gesprekken kon begrijpen. Het was pas rond haar 13e dat ze begon te zoeken op internet en zich realiseerde dat deze daad een inbreuk is op de persoon.

Mariama bespreekt de gesprekken die ze hoorde tussen haar moeder en haar zus, tumultueuze uitwisselingen, zonder te weten waar het over ging. Maar op een dag, rond haar 15e, stuurde haar zus haar naar een stage bij een gynaecoloog in het Maison des femmes in Saint-Denis in Parijs, dat clitorale reconstructie aanbiedt. Terwijl ze naar de verhalen van vrouwen luisterde tijdens de consultaties, hoorde Mariama hartverscheurende verhalen en begreep toen wat genitale verminking was en hoe haar zus haar ervoor had beschermd.

Ramatou, geboren in Guinee, vertelt hoe ze opgroeide in een cultuur waar genitale verminking genormaliseerd is en waar geen vragen worden gesteld. Pas toen ze in België aankwam, ontdekte ze wat het vrouwelijk lichaam was. Met moed probeerde ze erover te praten binnen haar familie, maar tevergeefs. “Het is al gedaan, waarom erover praten?” was het antwoord dat ze kreeg. Volgens haar kunnen ouders weerstand bieden tegen het bespreken van het onderwerp omdat het praten over genitale verminking ook betekent dat ze de pijn erkennen die aan hun eigen kinderen is toegebracht.

De antwoorden van de sprekers benadrukken allemaal een gemeenschappelijk punt: de noodzaak om het zwijgen, het taboe en de onwetendheid rond genitale verminking te doorbreken.

Het debat richtte zich vervolgens op de vraag van het in twijfel trekken van culturele normen.

Djelo vertelt over de gesprekken die ze had met haar oudere zus, gesprekken waarin elke vorm van twijfel leek te worden stopgezet. Ze vraagt zich af: “Hoe kunnen we dit accepteren?”. Ze benadrukt ook de voortdurende realiteit van gedwongen huwelijken, een praktijk die de jeugd blijft bedreigen.

Aminata, vastberaden, benadrukt het belang van het kiezen van je eigen pad en het in bezit nemen van je lichaam en leven, ondanks sociale en culturele druk.

We kiezen niet waar we vandaan komen, maar we kiezen wel waar we naartoe gaan
– Aminata 

Hassanatou vraagt het panel: “Betekent nee zeggen tegen vrouwelijke genitale verminking het verliezen van een deel van je cultuur en identiteit?”

Voor Ramatou en Amina is het een categorisch nee. Deze praktijk maakt geen deel uit van hun cultuur. Ze benadrukken hun recht om hun eigen identiteit te herdefiniëren, om te kiezen wat hun cultuur is en schadelijke tradities af te wijzen. Amina herinnert eraan dat er talloze mooie tradities zijn die culturen voeden. Dus waarom deze schadelijke praktijk aan cultuur verbinden?

De rol en betrokkenheid van jongeren

De sprekers stelden ook concrete oplossingen voor om bewustwording te creëren en vrouwelijke genitale verminking onder jongeren te voorkomen: van het opzetten van groepen op sociale media om te informeren en middelen te delen, tot het organiseren van workshops en online forums om een veilig platform voor discussie te bieden. De sprekers benadrukken ook het belang van een ruimte waar het onderwerp op een lichtere manier kan worden besproken, waar men een mooie herinnering van het moment kan bewaren en er vervolgens over kan praten met anderen.

Een oproep tot actie

Aminata legt uit dat het soms verleidelijk is om te denken dat de daad al is verricht, dat het te laat is, en dat vechten zinloos lijkt. Maar ze herinnert eraan dat er altijd nieuwe generaties komen, zussen, nichten. “We moeten voor hen vechten!” zegt ze. In België lopen 12.000 meisjes risico als er geen preventieve maatregelen worden genomen.

Mariama benadrukt dat we hier niet alleen zijn voor een feministische zaak, maar voor mensenrechten!

In het hart van deze rondetafel hebben de stemmen van jonge vrouwen krachtig weerklonken. “De Stem van de Jongeren” was veel meer dan alleen een debat; het was een oproep tot actie. Door hun stemmen en inspanningen te bundelen, is de nieuwe generatie vastbesloten om op te komen, hun rechten te beschermen en een einde te maken aan vrouwelijke genitale verminking.